《听琴》
朝代:唐代
作者: 孟郊
全文:
飒飒微雨收,翻翻橡叶鸣。月沉乱峰西,寥落三四星。
前溪忽调琴,隔林寒琤琤.闻弹正弄声,不敢枕上听。
回烛整头簪,漱泉立中庭。定步屐齿深,貌禅目冥冥。
微风吹衣襟,亦认宫徵声。学道三十年,未免忧死生。
闻弹一夜中,会尽天地情。
拼音:
sà sà wēi yǔ shōu, fān fān xiàng yè míng. yuè chén luàn fēng xī, liáo luò sān sì xīng. qián xī hū tiáo qín, gé lín hán chēng chēng. wén dàn zhèng nòng shēng, bù gǎn zhěn shàng tīng. huí zhú zhěng tóu zān, shù quán lì zhōng tíng. dìng bù jī chǐ shēn, mào chán mù míng míng. wēi fēng chuī yī jīn, yì rèn gōng zhēng shēng. xué dào sān shí nián, wèi miǎn yōu sǐ shēng. wén dàn yī yè zhōng, huì jǐn tiān dì qíng.