朝代:唐代
作者： 李益
全文:
我行空碛，见沙之磷磷，与草之幂幂，半没胡儿磨剑石。
当时洗剑血成川，至今草与沙皆赤。我因扣石问以言，
水流呜咽幽草根，君宁独不怪阴磷？吹火荧荧又为碧，
有鸟自称蜀帝魂。南人伐竹湘山下，交根接叶满泪痕。
请君先问湘江水，然我此恨乃可论。秦亡汉绝三十国，
关山战死知何极。风飘雨洒水自流，此中有冤消不得。
为之弹剑作哀吟，风沙四起云沈沈。满营战马嘶欲尽，
毕昴不见胡天阴。东征曾吊长平苦，往往晴明独风雨。
年移代去感精魂，空山月暗闻鼙鼓。秦坑赵卒四十万，
未若格斗伤戎虏。圣君破胡为六州，六州又尽为胡丘。
韩公三城断胡路，汉甲百万屯边秋。乃分司空授朔土，
拥以玉节临诸侯，汉为一雪万世仇。我今抽刀勒剑石，
告尔万世为唐休。又闻招魂有美酒，为我浇酒祝东流。
殇为魂兮，可以归还故乡些；沙场地无人兮，
尔独不可以久留。
拼音:
wǒ xíng kōng qì, jiàn shā zhī lín lín, yǔ cǎo zhī mì mì, bàn méi hú ér mó jiàn shí. dāng shí xǐ jiàn xuè chéng chuān, zhì jīn cǎo yǔ shā jiē chì. wǒ yīn kòu shí wèn yǐ yán, shuǐ liú wū yè yōu cǎo gēn, jūn níng dú bù guài yīn lín? chuī huǒ yíng yíng yòu wèi bì, yǒu niǎo zì chēng shǔ dì hún. nán rén fá zhú xiāng shān xià, jiāo gēn jiē yè mǎn lèi hén. qǐng jūn xiān wèn xiāng jiāng shuǐ, rán wǒ cǐ hèn nǎi kě lùn. qín wáng hàn jué sān shí guó, guān shān zhàn sǐ zhī hé jí. fēng piāo yǔ sǎ shuǐ zì liú, cǐ zhōng yǒu yuān xiāo bù dé. wèi zhī dàn jiàn zuò āi yín, fēng shā sì qǐ yún shěn shěn. mǎn yíng zhàn mǎ sī yù jǐn, bì mǎo bú jiàn hú tiān yīn. dōng zhēng céng diào cháng píng kǔ, wǎng wǎng qíng míng dú fēng yǔ. nián yí dài qù gǎn jīng hún, kōng shān yuè àn wén pí gǔ. qín kēng zhào zú sì shí wàn, wèi ruò gé dòu shāng róng lǔ. shèng jūn pò hú wéi liù zhōu, liù zhōu yòu jǐn wèi hú qiū. hán gōng sān chéng duàn hú lù, hàn jiǎ bǎi wàn tún biān qiū. nǎi fēn sī kōng shòu shuò tǔ, yōng yǐ yù jié lín zhū hóu, hàn wèi yī xuě wàn shì chóu. wǒ jīn chōu dāo lēi jiàn shí, gào ěr wàn shì wèi táng xiū. yòu wén zhāo hún yǒu měi jiǔ, wèi wǒ jiāo jiǔ zhù dōng liú. shāng wèi hún xī, kě yǐ guī huán gù xiāng xiē shā chǎng dì wú rén xī, ěr dú bù kě yǐ jiǔ liú.