送杨少尹序古诗赏析

朝代:唐代

作者： 韩愈

全文:

　　昔疏广、受二子，以年老，一朝辞位而去。于是公卿设供帐，祖道都门外，车数百辆；道路观者，多叹息泣下，共言其贤。汉史既传其事，而后世工画者，又图其迹，至今照人耳目，赫赫若前日事。

　　国子司业杨君巨源，方以能诗训后进，一旦以年满七十，亦白相去，归其乡。世常说古今人不相及，今杨与二疏，其意岂异也？

　　予忝在公卿后，遇病不能出，不知杨侯去时，城门外送者几人，车几辆，马几匹，道旁观者，亦有叹息知其为贤与否；而太史氏又能张大其事为传，继二疏踪迹否，不落莫否。见今世无工画者，而画与不画，固不论也。

　　然吾闻杨侯之去，相有爱而惜之者，白以为其都少尹，不绝其禄。又为歌诗以劝之，京师之长于诗者，亦属而和之。又不知当时二疏之去，有是事否。古今人同不同，未可知也。

　　中世士大夫，以官为家，罢则无所于归。杨侯始冠，举于其乡，歌《鹿鸣》而来也。今之归，指其树曰：“某树，吾先人之所种也；某水、某丘，吾童子时所钓游也。”乡人莫不加敬，诫子孙以杨侯不去其乡为法。古之所谓乡先生没而可祭于社者，其在斯人欤？其在斯人欤？

拼音:

xī shū guǎng shòu èr zi, yǐ nián lǎo, yī zhāo cí wèi ér qù. yú shì gōng qīng shè gōng zhàng, zǔ dào dōu mén wài, chē shù bǎi liàng dào lù guān zhě, duō tàn xī qì xià, gòng yán qí xián. hàn shǐ jì chuán qí shì, ér hòu shì gōng huà zhě, yòu tú qí jī, zhì jīn zhào rén ěr mù, hè hè ruò qián rì shì. guó zǐ sī yè yáng jūn jù yuán, fāng yǐ néng shī xùn hòu jìn, yī dàn yǐ nián mǎn qī shí, yì bái xiàng qù, guī qí xiāng. shì cháng shuō gǔ jīn rén bù xiāng jí, jīn yáng yǔ èr shū, qí yì qǐ yì yě? yǔ tiǎn zài gōng qīng hòu, yù bìng bù néng chū, bù zhī yáng hóu qù shí, chéng mén wài sòng zhě jǐ rén, chē jǐ liàng, mǎ jǐ pǐ, dào páng guān zhě, yì yǒu tàn xī zhī qí wèi xián yǔ fǒu ér tài shǐ shì yòu néng zhāng dà qí shì wèi chuán, jì èr shū zōng jī fǒu, bù là mò fǒu. jiàn jīn shì wú gōng huà zhě, ér huà yǔ bù huà, gù bù lùn yě. rán wú wén yáng hóu zhī qù, xiāng yǒu ài ér xī zhī zhě, bái yǐ wéi qí dōu shǎo yǐn, bù jué qí lù. yòu wèi gē shī yǐ quàn zhī, jīng shī zhī cháng yú shī zhě, yì shǔ ér hé zhī. yòu bù zhī dāng shí èr shū zhī qù, yǒu shì shì fǒu. gǔ jīn rén tóng bù tóng, wèi kě zhī yě. zhōng shì shì dài fū, yǐ guān wèi jiā, bà zé wú suǒ yú guī. yáng hóu shǐ guān, jǔ yú qí xiāng, gē lù míng ér lái yě. jīn zhī guī, zhǐ qí shù yuē: mǒu shù, wú xiān rén zhī suǒ zhǒng yě mǒu shuǐ mǒu qiū, wú tóng zǐ shí suǒ diào yóu yě. xiāng rén mò bù jiā jìng, jiè zǐ sūn yǐ yáng hóu bù qù qí xiāng wèi fǎ. gǔ zhī suǒ wèi xiāng xiān shēng méi ér kě jì yú shè zhě, qí zài sī rén yú? qí zài sī rén yú?