朝代:清代
作者： 汪懋麟
全文:
田巴既没蒯通死，陆贾郦生呼不起。后人口喫舌复僵，雄辨谁能矜爪觜。
吴陵有老年八十，白发数茎而已矣。两眼未暗耳未聋，犹见摇唇利牙齿。
小时抵掌公相前，谭玄说鬼皆虚尔。开端抵死要惊人，听者如痴杂悲喜。
盛名一时走南北，敬亭其字柳其氏。英雄盗贼传最神，形模出处真奇诡。
耳边恍闻金铁声，舞槊横戈疾如矢。击节据案时一呼，霹雳迸裂空山里。
激昂慷慨更周致，文章仿佛龙门史。老去流落江左间，后来谭者皆糠秕。
朱门十过九为墟，开元清泪如铅水。长安客舍忽相见，龙钟一老胡来此。
剪镫为我说《齐谐》，壮如击筑歌燕市。君不见原尝春陵不可作，当日纷纷夸养士。
鸡鸣狗盗称上客，玳瑁为簪珠作履。此老若生战国时，游谭任侠差堪比。
如今五族亦豪侈，黄金如山罗锦绮。尔有此舌足致之，况复世人皆用耳。
但得饱食归故乡，柳乎柳乎谭可止。
拼音:
tián bā jì méi kuǎi tōng sǐ, lù jiǎ lì shēng hū bù qǐ. hòu rén kǒu chī shé fù jiāng, xióng biàn shuí néng jīn zhǎo zī. wú líng yǒu lǎo nián bā shí, bái fà shù jīng ér yǐ yǐ. liǎng yǎn wèi àn ěr wèi lóng, yóu jiàn yáo chún lì yá chǐ. xiǎo shí dǐ zhǎng gōng xiāng qián, tán xuán shuō guǐ jiē xū ěr. kāi duān dǐ sǐ yào jīng rén, tīng zhě rú chī zá bēi xǐ. shèng míng yī shí zǒu nán běi, jìng tíng qí zì liǔ qí shì. yīng xióng dào zéi chuán zuì shén, xíng mó chū chù zhēn qí guǐ. ěr biān huǎng wén jīn tiě shēng, wǔ shuò héng gē jí rú shǐ. jī jié jù àn shí yī hū, pī lì bèng liè kōng shān lǐ. jī áng kāng kǎi gèng zhōu zhì, wén zhāng fǎng fú lóng mén shǐ. lǎo qù liú luò jiāng zuǒ jiān, hòu lái tán zhě jiē kāng bǐ. zhū mén shí guò jiǔ wèi xū, kāi yuán qīng lèi rú qiān shuǐ. cháng ān kè shè hū xiāng jiàn, lóng zhōng yī lǎo hú lái cǐ. jiǎn dèng wèi wǒ shuō qí xié, zhuàng rú jī zhù gē yàn shì. jūn bú jiàn yuán cháng chūn líng bù kě zuò, dāng rì fēn fēn kuā yǎng shì. jī míng gǒu dào chēng shàng kè, dài mào wèi zān zhū zuò lǚ. cǐ lǎo ruò shēng zhàn guó shí, yóu tán rèn xiá chà kān bǐ. rú jīn wǔ zú yì háo chǐ, huáng jīn rú shān luó jǐn qǐ. ěr yǒu cǐ shé zú zhì zhī, kuàng fù shì rén jiē yòng ěr. dàn dé bǎo shí guī gù xiāng, liǔ hū liǔ hū tán kě zhǐ.