《相和歌辞。明月照高楼》
朝代:唐代
作者： 雍陶
全文:
朗月何高高，楼中帘影寒。一妇独含叹，四坐谁成欢。
时节屡已移，游旅杳不还。沧溟倘未涸，妾泪终不干。
君若无定云，妾若不动山。云行出山易，山逐云去难。
愿为边塞尘，因风委君颜。君颜良洗多，荡妾浊水间。
拼音:
lǎng yuè hé gāo gāo, lóu zhōng lián yǐng hán. yī fù dú hán tàn, sì zuò shuí chéng huān. shí jié lǚ yǐ yí, yóu lǚ yǎo bù hái. cāng míng tǎng wèi hé, qiè lèi zhōng bù gàn. jūn ruò wú dìng yún, qiè ruò bù dòng shān. yún xíng chū shān yì, shān zhú yún qù nán. yuàn wèi biān sài chén, yīn fēng wěi jūn yán. jūn yán liáng xǐ duō, dàng qiè zhuó shuǐ jiān.