朝代:明代
作者： 张萱
全文:
羊鹤山人年七十，步履如飞尤健食。两肩覆雪自丝丝，满颊渥丹何熠熠。
人言君是地行仙，泉石优游不记年。曾从芝隐朝黄阙，曾向桃康弄紫烟。
晚岁移居珠海曲，拾得蚌胎千万斛。一珠在掌百不忧，照乘一珠仍出腹。
蚌老珠呈莫道迟，双珠照耀老传时。携来姹女两三辈，应有金童四五儿。
人世生儿何用蚤，我有七儿殊潦倒。两儿已得两明珠，老年便可开怀抱。
七十生儿世所稀，儿较徐卿更绝奇。何日挂帆会汤饼，为君再赋少陵诗。
拼音:
yáng hè shān rén nián qī shí, bù lǚ rú fēi yóu jiàn shí. liǎng jiān fù xuě zì sī sī, mǎn jiá wò dān hé yì yì. rén yán jūn shì dì xíng xiān, quán shí yōu yóu bù jì nián. céng cóng zhī yǐn cháo huáng quē, céng xiàng táo kāng nòng zǐ yān. wǎn suì yí jū zhū hǎi qǔ, shí dé bàng tāi qiān wàn hú. yī zhū zài zhǎng bǎi bù yōu, zhào chéng yī zhū réng chū fù. bàng lǎo zhū chéng mò dào chí, shuāng zhū zhào yào lǎo chuán shí. xié lái chà nǚ liǎng sān bèi, yīng yǒu jīn tóng sì wǔ ér. rén shì shēng ér hé yòng zǎo, wǒ yǒu qī ér shū liáo dǎo. liǎng ér yǐ dé liǎng míng zhū, lǎo nián biàn kě kāi huái bào. qī shí shēng ér shì suǒ xī, ér jiào xú qīng gèng jué qí. hé rì guà fān huì tāng bǐng, wèi jūn zài fù shǎo líng shī.